słoneczna gałąź
Dodane przez janusz pyzinski dnia 26.09.2010 13:19
uparcie wchodzę przez lasu sień w znajome krajobrazy kłosów
ziemia jak dawniej pachnie słońcem i skoszoną trawą
z mojej pamięci rżyskiem odchodzi wraca na mgnienie
wiersz nieskończony co w dół po świerkach spłynął niespodzianie
gdyby mógł wrócić w wieczór przedniedzielny kawałkiem kory
jak srebrny medalik do piersi dzieciństwa młodzieńczych tęsknot
pod drzewem wierzby iść z tobą kamień po kamieniu cierń po cierniu
by zapomnieć że umarłaś dawno matko ziemio o oczach Madonny
ze sczerniałej ikony ziarna chroniącego brzemienność
gdy księżyc w kucki zmęczony przysiadał na strzechach
teraz od zawsze już moja dłoń w zaciśnięte palce strzępki nieba chwyta
gdy Pan Bóg po burzy przeprasza świat tęczą nieme słowa skargi
cisną się na usta słowa niech będą wielkie jak ogień z kuźni
stojącej jeszcze nieopodal z sumieniem ściągającym kamień
ze złocistej strofy natchnień jesiennych i skrzypienia czasu
co corocznie powraca pod dom jaskółczym szczebiotem
uparcie przychodzi niemodną nadzieją ubraną w pąki bzów i jaśminów
myśl skrępowana w okowach dzwoniących tęsknotą za matką z krzyżem
na obu ramionach na ramionach dźwigam cały ciężar świata dźwigając długo
siebie poza sobą odchodzę w przestrzeń tworzącą jedyną moją niepodległą
skibę na której wzrastam przetrąconym kłosem gałęzią słoneczną