wieczny wędrowiec
Dodane przez Maryla Stelmach dnia 16.02.2012 20:38
wiesławie, tak zwyczajnie
siedzisz na ławce, kopiesz kamyki. jest zimowe południe.
zastanawiasz się dlaczego ludzie pędzą jak wiatr.
nikt nie zauważa twojego nowego kapelusza.
zapłaciłaś za niego czterdzieści złotych. przeglądasz się
w lusterku, poprawiasz makijaż. obok usiadła wiesława
z wierszem. patrzysz na nią, dając do zrozumienia,
że śnieg ją wybiela. ona wyciąga nową komórkę z loteryjki,
uśmiecha się. Umawia z panem bogiem.
przy ławce nikt nie czeka
na przechodnia spóźnionego o rok
po koszach z papierkami
chodzi słońce
spija krople z lodów
poeta niby nie powinien
ale jednak usiadł
rozgarnia resztki papierków
po równo