Promyk nadziei zawieszony w marzeniach
Dodane przez Irena Plucińska dnia 12.01.2018 20:33
zbieram z życia
z tej wielkiej jedynej podróży - chwile
które mają w sobie przeróżne barwy i znaki
podziwiam figury słońca drzew ptaków
wpisuję w siebie nieskazitelne kolory tęczy
siłą własnych myśli docieram
do mojego niezwykłego świata
pozwalam sobie wypatrzeć miłość
którą ktoś kiedyś skalał zdradą
została raną w pamięci
wprawiam w ruch dni tygodnie lata
snuję opowieść której nikt
oprócz mnie nie zrozumie
nieraz wspinałam się po stromych schodach w górę
towarzyszył wirujący wiatr
upokorzona upadłam popłynęłam pod prąd
pragnęłam znaleźć magiczny złoty krążek
włożyć w siebie obudzić wiarę - z nią łatwiej
naprawić to co kiedyś się popsuło
czekałam długo aż umilknie wewnętrzny wrzask
ktoś nakarmi kropelką miodu nauczy ufności
ścieżka życia znów będzie czysta
zapulsuje krew - przywróci sercu ciepło
stopy będą szły po powierzchni wody
światło dnia zgubi winy i oskarżenia
ciepłe rosy wejdą w oddech
zgubię chłód poczuję ulgę
wejdę w ciszę absolutną
w misterium oblane światłem księżyca
ujrzę nad sobą skrawek mojego nieba
pogonię za wiatrem - obwołam się szczęśliwą
sięgnę po marzenia znajdę miłość
wraz z nią popłynę z prądem życia...