wstaje dzień
nie wszystko zmartwychwstało

uwierzysz

jak gdyby nigdy nic gaśnie żal na wysokich piętrach
ktoś zapala się w nas więc topnieję i kocham cię

chociaż trzepoczące płótna w namiotach
białe prześcieradła na trzy cztery jesteśmy
przeźroczyste skrzydła w locie do granic
niedotykalni punktualnie obecni
w nieumówionych miejscach

przecież czasu nie zdmuchniemy

w płaszczach podszytych nocą zapięci na ostatni guzik
zwodzimy jeszcze mosty w drodze po pustyniach
terkocząc młynkami kołatkami obmyślamy światy

w moim domu stało się światło
jesteś
to wszystko i ani cienia więcej