Adam Ziemianin

Wierszu - życie moje -
który łaskawym czasem
w swoim wędrowaniu
i o mnie pamiętasz

Czuj się pod mym dachem
jak u siebie w domu
zmęczone buty na kołku powieś
odpocznij po długiej podróży

Bo kiedy przychodzisz
wielkie u mnie święto
i choć mówimy wspólnie
aż do późnych godzin
czas nam się wcale nie dłuży

Miejsce za stołem
twoim miejscem świętym
tyś mi najlepszym druchem
tyś gościem nad goście

Dla ciebie drzwi moje
i okna otwarte
o każdej dnia i nocy godzinie

Przychodź do mnie
zawsze kiedy zechcesz
nie gardź Ziemianinem

Wciąż miesza się w naszych oczach
w tyglu bezpańsko porzuconym
żółć z octem - siostra z bratem
napój formowy moich czasów

Z trzecią nad ranem pełnię wartę
zmiana znaczone daje karty
i mówią nie dziw się niczemu
kto z nami ten się asem staje

Wtem włócznia bok przebija ognia
w najczulszym miejscu kładąc rysę
i cieknie strużka octu z żółcią
na dzień co jeszcze do przeżycia

Na wolnym ogniu wolność moja
piekli się piekłem napoczęta
z woreczka który zdążył być żółciowym
kradną kamienie nieszlachetne

Cukiernika świt zaskoczył z żoną
słodkie masz życie - mówię mu
lecz on podając mi manierkę
szyderczo mówi weź i pij

Wychodzimy z zimy
trochę bladzi
trochę jakby
z zaspy zamyślenia

Uczymy się chodzić
po trawie
kaczeńcom
patrzymy prosto w oczy

Jabłko z zimy
co nam zostało
dzielimy na dwoje
na dwoje babka wróżyła

Może przejdziemy razem
do lata i dalej
może jest nam to
dzisiaj pisane

A może po prostu
nasza miłość
w wodę
rzucony kamień

powrót