poezja to skrawki duszy
symbol życia
w ustach gołębicy

to drżąca dłoń
dzieląca się
okruchem słowa

to serce sączące łzy
z przybitych do pala ust

to studnia pojąca
i wrogów i przyjaciół

to drogocenna perła
kupiona za ostatni grosz

to trędowaty tulony
przez bezrękiego wędrowca

to usta
zszywające słowem
rany duszy

to łoskot serca
budzący uśpione narody

to woda
przemywająca rany
z trucizny pokoleń

to struna grająca
mógłbym tak bez końca😀.

Jo nie po(ł)etka ;-). Z tematu spadam... Idę tworzyć o przedwiośniu wiersz (swój) oraz esej o lirze, który wie co pisać, o czym pisać oraz jak pisać..
Bo reszta to czarowanie z uschłą gałązką w sztucznych zębach, albo smarkanie się w szklaną banię [niegdyś temu służyły nader gustowne emaliowane spluwaczki!] :-D :-D :-D

* co jo godom co jo godom żaden broniewski

alfred w spatifie
z setką i z piwem

jedna zgłoska za wiele

-:))))

-:))))

poezja to grom
to różowy słoń
kaczka dziwaczka
lolek na znaczkach
wypadek w mieście
rodzynki w cieście
broniewski w spatifie
z setką i piwem
to nasza mowa
w te i od nowa
tak wiele rzeczy
nie ma co przeczyć

-:))))

Poezja to rytm serca
spontanicznie tkany
to dusza która pląsa
przedziwne spontany

to mgnienie I tęsknota
porywami gnane
to czułe ciepłe dłonie
tulące nad ranem

to cudowny zapach
kwiatów gdy o świcie
budzi się uśmiech w bólu
rodzi nowe życie

nie znajdziesz definicji
szablonu ni słowa
nie pojmie Poezyji
ni serce ni głowa