Czarne na białym lecz nieprzeczytane
frazy gór, linie papilarne dolin,
ten perfekcyjny chaos, co wyzwolił
inskrypcje spękań na dnie oceanów,

wołanie lasów, rytmiczne mandale
wydm, krzyki śnieżyc, arie z ptasich stolic,
ten odległy rytm, szept burz, który boli,
szum przewlekłej i krągłej mantry planet.

Opuszki palców braillem piasku, oko
podąża szlakiem wróbla jak wersetem
ku kropce zmierzchu i tam, gdzie głęboko
zaszyfrowany pod gwiazd alfabetem

leży nieznany sens. Czas pojednania.
Świat u spowiedzi. Sakrament wygnania.