Prószy wyłącznie na Meteo. Dlatego ubieram się według
prognoz Jedynki, choć stacja nie prowadzi w sondażach.
Niech mnie nie zawiedzie. Gdyby rocznik osiemdziesiąty
ugrzązł
w polu, a kierowca przypomniałby sobie, że jest Żydem,
wówczas chciałbym aby nic nie wlewało się za kołnierz.
Przystanek byłby innym miejscem. Mimo udowodnionej
obecności

benzenu. Zabieram jednak coś w razie kłamstwa telewizji.
Wychodzę. Mijam szesnastkę, sąsiadkę testującą nowego
Winampa.
Pod bramą zapełniony kosz. Biały ludek z papierem w ręku
uczy mnie jak mam żyć. Następnie słyszę śmiech nimfetek.
Ich hity na czasie przeszkadzają ulicznemu Nerudzie, który
dokonuje oględzin kałuż. Woła: Zbyt płytko, zbyt płytko,
by być

wreszcie szczęśliwym, a ja daję mu drobne, po czym idę
dalej.
Nic się nie stało, odkąd zawierzyłem Jedynce. Już wiem,
że Meteo posiada prawa do śniegu, jakby jutro miało mieć
miejsce. Łapię się na tym czekając na autobus. Powrotny,
czternasta siedemnaście. Gdy nadjeżdża, nie pamiętam czy
płaciłem
za ubezpieczenie, przez co czuję potrzebę wykorzystania
czasu. Carpe diem, bądź rozmyślanie o znaczeniu końca.



* uliczny Neruda - jest to aluzja do poety Pablo Nerudy i jego słynnego cytatu: Chcę wskoczyć do wody, żeby wpaść do nieba.

Przepraszam za wersyfikację. W oryginale jest inna, lecz musiałem pójść na kompromis z portalem.