opowiem ci o radiu teksas, które do dzisiaj gra mi w skórze.

wszyscy ludzie udają nieśmiertelnych w swoich fotelach
obitych skórami: huśtają się pragnąc dotknąć boga - rękoma,
które nie raz zgrzeszyły. ich bracia i siostry, z krwi i kości,
i malowanych krajobrazów są tylko organizmami wielkiej
łamigłówki. od dzisiaj nikt nie oddycha bez pozwolenia,
nikt nie dusi się słowami bez powodu; wielkie proroctwa
przekazywane od pokoleń przypominają jaskółki - wijące
gniazda w sercach, obojętnie zmieniając płótna w poezję,
a poezję w teksas. wszyscy ludzie udają nieśmiertelnych:
przerywają ciszę wraz z bezmiarem wstających świtów.