Z kuchni do pokoju jedzie pociąg, codziennie,
choć tu nie ma torów, jest ciało, pojedyncze

i ciemne jak tunel, stal przechodzi przez palce,
kręgosłup, przez usta, a oni pozostają

bez bagażu, znowu muszą uczyć się cienia
i trzymać się ściany jakby to był labirynt,

szukać się na nowo, chociaż dzieli ich dotyk,
czasami się szarpią i krew leci mi z nosa,

gdy się zabijają, zamykam się w łazience
i śmieję się głośno, siostra zamyka okna.