Z pamiętnika Lucjana S.



Quinn jest lekarką w ZOZ-ie. Pachnie prerią,
która wraz z wiosną bujności nabiera,
a pod poszyciem z ziół, niejeden klejnot
skrywa swój kształt i blask przed konesera

szkiełkiem i okiem. Leżę na kozetce.
Miss, gęsią skórką ud, sięga mych gatek.
Gdy się pochyla, by dokleić lepcem
styki elektrod, noski surykatek

pęcznieją w oczach. Rzut, za zapis winnej
adrenaliny, płodzi nikiforki.
W żyłach krew, mocą strumieni McKinley,
grozi wylewem. Czas powiedzieć: Sorki,

nitromint proszę! Łatwiej wstać po bańce,
niż kiedy spodnie nabite igliwiem.
Gdybym był Sallym - doktorki Indiańcem,
żyłbym jak motyl, krótko. Niewątpliwie.