pamiętam cię w zachodzącym ptactwie
nad obrzeżami zagajników granicznych wsi
przeliczam wszystkie emigracje na wiosny i jesienie
ciekłym czekaniem przelewam z pustego w cień
zbierając z popiołu w popiół resztki tożsamości

są miejsca gdzie nie powinienem się zapuszczać
i sprawy rozmyte w słojach drzew i rekwiem za oknem
by zaklinać pamięć pomiędzy myślą słowem i dotykiem
zawracać dłonie i odciski warg z podróży dwóch oddechów
w niewypowiedziane które każe widzieć cię wszędzie

skąd przychodzi wędrowny sen w który rzuceni zieloną falą
nie pamiętamy swoich imion i twarzy nie wracamy do powrotów
i kolorystyki w stosunku siebie do siebie świadomie i z premedytacją
marząc o odosobnieniu może spakuje się wyjedzie wyjdzie za mąż
i nigdzie nie znajdziemy swych śladów by znaczyły coś ponad