Podążają ku ogródkom działkowym
pochyleni do ziemi jak wierzby wiekowe,
z twarzą pokrytą pejzażem przemijania
stanowią arcydzieła nie do skopiowania.

Z ciemnymi chmurami na horyzoncie
lub jasną tęczą wyrzeźbioną w granicie,
ciało podtrzymywane laską ,szuka wolności
choć odrobinę tej co była w przeszłości.

Uwięziona dusza do skrawka ziemi ucieka
wielokrotnie cenniejszej od uncji złota.
Tutaj jest bliżej do nieba i blasku słońca,
wśród drzew i kwiatów dalej do końca.

Raczkują jak dzieci na kolanach,nieporadnie
by zbudować astronomiczną twierdzę.
Zbolałe dłonie wynoszą z ziemi życia kwiat,
pragną naprawić nieprzyjazny dla siebie świat.