potrzebują czasami przymiarek
inaczej giną z obietnicą
wytyczają szlak jak biały dym
snują się w przezroczystości błękitu

dopasowywane desenie imitują łąkę
pomarszczone kwiaty na cienkiej tkaninie
zawieszone obok sowitej firanki
z przytłoczenia więdną

wyobraźnia nie daje kropli wody
zbyt zajęta odsłanianiem siebie
jak w transie burzy utarty porządek
działa wbrew przyjętej normie

w rezultacie wybiega poza ramy
upina materię po swojemu
otwiera szeroko okno
by deszcz