Nasze życie zawsze pokazuje
rezultat naszych dominujących myśli.*



Nie ma walizki, z którą wyjechał.
Wrócił, aby dotknąć ziemi. Utraconej.

Styr, most, szeroka ulica z reklamami, zimne neony,
filmowa mieścina z dykty. Niepokój, że pomylił drogę.

Nikt nie czeka, nie zaprasza, żal, bezradność, czuje się jak
natręt. Ogląda ostrożnie. Szaro, strach nie przed miejscem,
przywykł do nieznanych miast, ale wracającą przeszłością.

Zieleń, dom, zaniedbane aleje. Pierwsze kroki, słowa,
miejsce, w którym zaczął istnienie. Powinny być krzyże,
gruzy. Rozkopuje wspomnienia, pobrzękuje szabelką,
straszy młode matki na ławce pod lipami.

Depozytariusz obrazów spodziewał się doznań,
zobaczył rekwizyty, sztywne betonowe pajęczyny.
W anonimowym mieście.


*Soren Kierkegaard