Ani i Jurkowi



"jastrząb kwilił, co rozwścieczało psy.

krzesło w rzece. kry."





Tu szedłem, a tam dosłownie

leżałem pod brukiem, pod pianą liści

bitą na asfalcie: oddech ziemi

strofował mnie, naprowadzał -

zaczynały się schody, korytarze.



Tak się leży, tak układa,

wyrównuje oddechy ze wszech stron -

w sobie. Tak się widzi kroki

od spodu, przeczuwa podeszwy; podejrzany

wiatr. W zajezdni dużo flag.



Trochę szedłem, ale coraz bardziej

obraz zachodził w głąb. Zachodziłem,

zaszedłem, stoję nad otwartą

myślą: w notatniku zaciskał się

rząd, gwar brył. I sny.



Kręto, przestrzennie, lustrzanie.