Juże stworzeńce się taje po nyżach
a Bóg z uśmiechem te jamy odwija
Jaki ma zamysł? Cóż on zamirza?
Nanieś w kalendar Armagedyjan

Rozwira dachy, kolejną czuprynę
i wciska ich wszystka do jednego kotła
Człowiecze! Wśród tych janielskich syren
słyszysz te szepta? A tera się modla!

Wylęka się prawy i grzesznik tylże
Bóg pokazał swe piękne oblicze
A uśmiech daruje, a kwapi, a ilże
i klęka przechodząc obok kapliczek

Burzany kwilą, dygota się zboże
i kwiczą łany gdy Ztwór stawia krok
a cisze przemyka się z dala od Boże
Bóg go pojmuje, bo pojął go w lot

Zbiera, wyklina w wyklinowy kosz
przechadza, a ujrzy to chocie i z kąt
krzyczą nawet innowierne: "O Bosz...!"

I idą szynszyle szczęśliwe na sąd.