Rozpierzcha się zgiełk. Podarowane
znika we mgle. Chłodna lśniąca tafla
lodowiska, hieroglify kreślone łyżwą
i picie mięty czerpanej chochlą z dużego garnka.

Betonowy parking, którego ruchliwość
nie pobudza naszych zmysłów. I pomimo,
że dostępna jest aktualizacja twojej wersji -
nie wierzysz w to, co trwa. Ta winnica jest

przekleństwem dla uzdrawiającej pustki.
Mieć pewność i wierność - to dla nas niedościgłe.
Plamy na suficie skrywają jeszcze jakieś kontynenty.
Potrafisz gwizdać jak pies ogryzający tłustą kość.

Dlaczego nie wierzysz, że na zewnątrz ciebie są inni,
że jest Atlantyda? Jarzeniówek jasne światło jak zbawienie.