Biegnie sobie po łące, tym tanecznym krokiem,
wiatr błyszczące blond włosy targa i rozwiewa.
Ma na ustach serdeczny, kolorowy uśmiech
I piosenkę młodości, o dzieweczce śpiewa.

Jest piękna jak poranna, zorza wczesną wiosną,
Jej zielona sukienka zwiewna jest w tym roku.
Kocha wszystko doliny, lasy, oraz rzeki,
I Kocha ludzi, którzy są wciąż przy jej boku.

Cieszy się swoim życiem i tym co Bóg stworzył,
Górami, których szczyty jeszcze błyszczą w śniegu.
Że na leśnych polanach przylaszczki już rosną,
I maleńkie stokrotki zakwitną przy brzegu.

Tak spogląda jak drzewa stroją się, zielenią,
Do starych gniazd bociany jak zawsze wracają.
Ciepłymi promieniami słońce grzeje ziemię,
Skowronki hen wysoko, wiośnie trel śpiewają .

Drzewa, krzewy przydrożne są rozkołysane,
Powróciły już do nich wiosny ciepłe wiatry.
Życie kobiet zaczyna się wcześnie nad ranem
A zefirek powiewa od morza po Tatry.

Czy kobiecie wystarczą te ptasie piosenki?
I marcowy zefirek, zieleń w polu, w lesie?
Jej potrzeba miłości, nie życiowej męki!
Zdradźcie moi panowie któż to jej przyniesie?