Zerka na zaokienny świat
wiatr głośno dziś wieje
dom ciężkim skrzypieniem oddycha.

Dziwna ciężkość ciszy
w odczuwalności poczuć się daje.

W starym domu aż wre życiem minionym
zaklęta tamta chwila
w starych stopniach na strych prowadziła.

Szczęśliwe stopy stopni dotykały
rodzinnym śmiechem nasiąkła drewniana podłoga.
Dziecięce głosy wiatr wymiata z poddasza...

Zasłuchana, zapatrzona starość łezkę toczy.