Przez kolejne miedze i przez pola
jedna, w dzieciństwie, ścieżynka wiodła.
Druga natomiast, inna, bo twórczości rola,
dana mi przez los, do poezji przywiodła.

Obie te ścieżynki dobrze pamiętam;
pierwsza dom rodzinny z wioseczką łączyła
i będąc tam po 65 latach ją wspominam;
drugą kroczę jeszcze, bo okazała się miła.

Młodość pamiętam prawie ze szczegółami,
nie pamiętam często wczorajszej kolacji
i zapominam przyjmować leki czasami,
bo nie oswajam jeszcze swej geriatryzacji.

Obie te ścieżynki spotkają się w chwili,
gdy zespawa je wielki błysk Wieczności;
gdy dojdzie do ostatniego wyładowania
w mózgu reakcji; chemii i elektryczności!