z czułością gładzisz
jasne włosy synka
bezbronnego jak Śpiący Staś
uwieczniony kreską mistrza

w swoim teatrze nie przewidział
drutów kolczastych
zabójczej ciszy cyklonu
i sterty dziecięcych bucików

a potem

życie stoczyło się w przepaść
głowy ścięte mieczem
zostawiły ciemność

wojenna czerwień
osierociła bose stópki
i
pożegnałem wbite na igły
płaczące anioły niesione
wiatrem w niebieskie obłoki

zadrżały spłoszone ręce
zawiodła powieka
wtedy powiedziałaś
nie bój się maleńki

kiedyś powrócą prawdziwe twarze poetów