zygu zygu

kret

drążył płytko ziemię z odpadkami z kuchni
pomału w miarę prosto trochę zbaczając
patrzyłem zaciekawiony bo siedząc cicho
pod jabłonią na krześle miałem go o dwa metry

co i rusz ze spulchnionej gleby ze szpar
pośród grudek wypełzały dżdżownice
i stonogi uciekały jak na ich powolny
byt całkiem żwawo

niektóre chwycone pod ziemią za koniec
były wsysane w głąb bez prawa do apelacji
chwila bezruchu i ziemia na powrót
przybierała specyficzny kreci rumosz

i znów po chwili dżdżownice i inne pędraki
jak różowe języczki zygu zygu pędem
uciekały by szukać tu i tam schronienia
długo tak można popatrywać w siebie