/na skraju/


pokój w zwolnionym tempie zamienił się w piwnicę.
nikłe światełko przyciąga ciemność; brunatne płasko
rzeźby, zimna ochra i ona we wnętrzu niby przystani
kołysana rytmem krwi w tonacji moll. wiele dni i nocy
pomiędzy. wiatr szeleścił jak ogień.

teraz z trudem przełyka ślinę przez spopielałe gardło.
czuje się jak pociąg - dziecinna zabawka. każdy wagonik
toczy się i marzy o tym, by oderwać się od pozostałych.
myśli składa w wachlarz, to znów rozkładała jak karty.

kolorowe fasady. inne okna, inne drzwi wydeptany próg
i głosy zestrojone ze światłami blado prześwitującymi
przez opalowe klosze kawiarni przyszłość. wreszcie
odnalazła samą siebie i pozwoliła ciału (choć nagle

zaczęło ją ono zachwycać) iść samopas, przestał istnieć
nierówny bruk o który zwykle potykała się, a rzeka pod
mostem wzdychała jak szczęśliwa kobieta. już nie
przeszukiwała gorączkowo torebki w poszukiwaniu klucza,
który nieodmiennie znajdował się w tym samym miejscu.

lęk, roztargnienie, niezdecydowanie świadczące o chęci
ucieczki, czy podświadomym pragnieniu opóźnienia powrotu
utraciło rację bytu. nadszedł moment, kiedy nagle nie wiedzieć
czemu nieruchomieje niebo i traci się chęć dalszej wędrówki.