mówisz że się mnie boisz
tego wręcz martwego spokoju smutku
który jest i który przychodzi

niewidzialny rzuca cień
na twoje zielone życie

mówisz że przybijam spojrzenia
do twoich myśli wszędzie
wieszam obrazy one są
na zawsze mówisz

gdy myję twoje małe stopy
z płaczem
pokazujesz mi dym i dziury
w miejscach gdzie spadały słowa

mówisz że jestem nie z tego świata
to nieludzkie nikogo nie potrzebować
kamienieję krzyczysz stygnę za głazem
szeptem maluję na płótnach

mówisz że mnie znasz i wszyscy się poznają
niczego nie ukryję choć to jedno o co się staram

tęsknisz wiem ale nie mogę jeszcze wrócić
Bóg się rozpadł na siedem miliardów kawałków
i muszę to wszystko poskładać

z pasją

żebyśmy mogli