Czy to był sen? Ten raj, co nie mógł wiecznie trwać,
gdzie słońca blask rozpraszał mrok?
Czy ktoś dziś wie, że kiedyś się umiałaś śmiać,
a sens i cel miał każdy krok?

A dzisiaj świat odsłania straszną twarz,
w ruchome piaski zmienia każdą z dróg,
pod przewodnika maską czyha łgarz,
obłudnie rękę ściska wróg.

Co to za głos w umysłach dźwięczał tak jak dzwon
i wokół budził głosów chór?
Czy to zły los opróżnił złudnych wizji tron
i runął gmach, co sięgał chmur.

A teraz fałsz przenika każdy ton
i każdy dźwięk zdradliwie w uszach brzmi;
choć echo słów niejeden przetrwa zgon,
nie zmyli cię - to tylko mit.

Kim był ten ktoś, kto nosił w sobie ognia żar,
a oczy miał jak gwiazdy dwie?
Czy wciąż ma moc namiętnych pocałunków czar
i z głębi czasu cichy szept?

Bo przecież dziś spowija serce chłód.
popiół jest tam, gdzie wczoraj płomień był;
gorące źródła teraz ścina lód
i zieleń łąk przysypał pył.

Czy to jest błąd, że palisz dziś ostatni most
i patrzysz, jak się wzbija dym?
Znika już ląd, który mirażem mamił wzrok,
na dalszą drogę braknie sił.

Choć wczoraj prosty szlak cię wiódł na szczyt,
dziś na bezdrożach tylko gubisz ślad;
cień drogowskazów już nie powie nic,
przejrzystość myśli zatruł jad.