ale tak jakoś trudno uwierzyć
że te vis-a-vis buźki siedzące
mają już wnuki
nie tylko dzieci
i rozliczone długie miesiące

w sercach pogody tyle co kiedyś
uśmiechem szczerym wspierane żarty
jakże dziś szkoda
że to nie wtedy
kiedy przed każdym świat był otwarty

choć czas bez skruchy na twarzach zdążył
swój pocałunek złożyć zmarszczkami
będąc obłudnym
spisku zalążkiem
zabawiającym się właśnie nami

lecz pogodzonym z faktem że dzisiaj
na tym corocznym naszym spotkaniu
jest nas mniej ale
reszta jest w myślach
wypijmy zatem za nas i za nich

i za to żeby los nam pozwolił
chociaż każdemu przybędzie roku
znów się przekonać
że nic nie boli
kiedy się łezka zakręci w oku