i cóż z tego ze jesteś najpiękniejszym kwiatem
szkoda tylko że wiecznie zapatrzonym w siebie
w tym ogrodzie o którym właściwie nikt nie wie
nikt cię już nie odwiedza ni wiosną ni latem

dobrze wiesz że z jesienią uroda przemija
gdy listopad zakłada długi szary rękaw
na to wszystko co rośnie wokół twego piękna
już nie dziwiąc się wcale że jesteś niczyja

niepotrzebna nikomu marniejesz do reszty
kiedy listki wiatr zrywa bez pytania o nic
bez żadnego szacunku dla srebrzących skroni
dla szczęścia które w wieku dalece podeszłym

nazbyt słone powietrze na smutki i żale
na spóźnione przepraszam i nie wiem co jeszcze
głos sumienia i skrucha rozmyją się z deszczem
z zapomnieniem przybranym w lodowe korale