Tańczące marzenia


Gapiłem się jak wyrywasz kartki z kalendarza,
wtorek nie dorósł jeszcze, a już znalazł się w koszu.
Wybiegałaś myślami tak daleko do przodu
rozsiewając marzenia, niczym karma dla losu.

Podniecone miesiące choć zaistnieć by chciały,
wysychały jak krople lekko głaskane słońcem,
przecież niejedną kroplę sam uroniłem z oczu...
gdy czekałem, że spojrzysz, uśmiech uczynisz gońcem.

Jak ocean w przypływie, wydobędziesz z dna głębin
osad uczuć, żar pragnień, zamulone rozkosze.
Powiedz czasie, czy nietaktem będzie, jeśli teraz
powstanę i marzenia znów do tańca poproszę?