jak nie mecz to teatr. za sceną leszczyna, za leszczyną próba
śpiewu. lęk przed godziną szesnastą, więc śpiewamy głośno,
desperacko, jakby to miało ustalić mechanikę pobytu kloszardów
pod monopolowym. dalej tylko stepy, a może niekończące się pole
golfowe. po tamtej stronie oczu świat zbiega się w laskowy orzech,

w pewną ciemność. race, dym, kolumny pyłu. Kiriłow ? exactly.
żyłeś nieruchomo. bardzo nieruchomo. to prawie wieczność. szkoła
pustelników. wodór, węgiel, azot, tlen. skończyły się samowary,
szklane kule z harfą w środku, dziś niebo mówi po hiszpańsku,
zapałki zapalają się za byle potarciem, ruch z bezruchem, linia z

krzykiem pisze nową historię kompletną, wykaz gatunków, od ziarna
soli do księżyca, wszystko jak młyńskie koła poukładane w ciepłej
krwi, roztarte na palcach, dokładnie, bez sprzeciwów.

patrz. dziewczyny zdejmują folie z rusztowania. jest dalej niż we
śnie, lekka duszność, potem syberyjski ziąb. widać, że pamiętasz.
balkony wybiegają w niewidomą przestrzeń, pole magnetyczne
wycieka przez szpary w tynku wyostrzając zmysły. wystarczy,
że zaśniesz w kruchej trawie zarastającej przystanki by zrozumieć



--------------------------------------------------------
adźara - chylenie się ku upadkowi / w Indiach czas traktowany jest cyklicznie jako nieustanny rytm przemian, śmierci i odradzania się.
Kiriłow - postać pojawiająca się w Biesach Dostojewskiego, popełnia samobójstwo bez konkretnego motywu