Upuszczając gwiazd okruchy
po tafli jeziora skrytego przed niebem w cieniu
iskrząc się w półmroku nocy
srebrne łzy życia -- niemy brylant -- płyną

z zimnego dna z głębin nieprzebytych oceanów
zamykających świat czarną niewiedzy perłą
widzę bezcenny promyk miłości
jak się złotą nicią wyzwala świecąc

i w ciszy dotyka mnie nieśmiało
przyzwalająco wciąga mnie w oślepiającą biel
z cienia oczyści mej duszy oczy
wiara w nadziei podtrzyma mnie -- na pewno

skruszone muszelki odpryski świtów
w oczach wybuchają fajerwerkami odłamków
w niezasłużony dar kolejnego poranka
raju blaskiem się mieniąc wciąż na nowo świecą

wchłaniając ich każdy najmniejszy fragment
oślepiająco iskrzącego piękna
coraz to nową fala złotego blasku
spływając z nieba unosząc pochłaniają mnie fale westchnienia

i w ciszy dotyka mnie nieśmiało
przyzwalająco wciągając w jej śnieżystą biel
z cienia oczyści mej duszy oczy
nadzieja w wierze podtrzyma mnie -- na pewno