Skromna i nieszczęśliwa, bo ogłuchła za młodu panna,
Henrietta Swan Leavitt badała cierpliwie gwiazdy zmienne na kliszach obserwatorium harwardzkiego
(Andrzej Kajetan Wróblewski)


henrietta córa wyklętych anglików
zrodzona z rozgwiazdy i odległych mgławic
od dnia poczęcia cierpiąc na alergię zgiełku

raz w roku w święto dziękczynienia
wyciągała psalmy z sejfu ukrytego za uchem

jeszcze zdziwiona rozpaczą ślepej żaby
że jej oko nigdy ze wzruszenia nie drga

w kościelnym chórze wśród mimów i magów
śpiewała kreśląc esy floresy w powietrzu
partyturę światła spływającego z cefeid

w subtelność własnej mowy ciała

a może tak kruszeje światłość między granicami
jakby ktoś rozcinał martwiejący bezgłos
na dwie pełznące części

gdzieś za soczewką ognisk dawno sczezła radość
z odkrywania szczelin a słońce nadal malało
w wielopalczastych dłoniach zamierały dźwięki

oglądając perseidy spadające w pociemniałe śniegi
myślę wciąż o brzydocie błądzącej łabędzicy
pośród chłodu porzuconej bieli prześcieradeł

i widzę jak nad oceanem zbiera wątłe wiązki światła
z zapomnianych piktogramów niczym dymne szkiełka

więc nie wiem jak to jest w dniu umierania
gdy po raz pierwszy dźwięczność rozsadza jałowe ucho

wytchnienie to czy ulga echa między galaktykami
albo zaledwie westchnienie wiatru pod kamieniem

tak szybko zasycha samotność w otchłani