pasikonik był wypas wyczułam bo wiałam
z lasku zwęglonych źrenic do kibla co kwadrans

precyzyjnie przed lustro pomieszać się z wodą
jako burzowa chmura wyrzygać se piorun

opchnąć go za liścia na skupie kabli z miedzi
chować w szparze po sercu wspomnienie z imprezy

czy raczej namiastkę szkielecik nerw i miazgę
żeby Kamil uwierzył że było że żyło

z nadania stroboskopów nawiedziło głośnik
zielone jak żelka w ławicy wodorostów

że ze strachu tańczymy tak jak nam zagrywa
karta zwana nosem od piątku do niedzieli

w poniedziałek na ósmą udawać spadochron
chociaż było się wiatrem ciałem śmiercią wodą