Krzysztofowi Kamilowi B.


Nieba złote otwierałeś
choć za oknem pożóg dym.
Piękny poeta, któremu przyszło
w czasie kalekim żyć.

Miłość. Jakże pisać o niej
gdy wokoło strzałów huk?
Wojna. Jasny świat listeczków
ciężki but zepchnął na bruk.

Krwi ulice przemierzałeś
w wątłej dłoni kartek plik.
W mundur żołnierski ubrany -
wylewałeś z siebie krzyk.

Nie wiem, czy w ten dzień sierpniowy
serce przeczuwało kres.
Pierś niewinną, zakochaną
zgasił łez żelaznych deszcz.

My dziś głowy swe schylamy
nad i przed Twym pokoleniem
mocna Karto ów-iliady,
zaplątana w ziemi drżenie.

Nic czas. Nie zapominamy
o wyroku tej elegii.

Zatopiony w marzeń mroku
K.K. Poeta. Żołnierz.