kabalistycznie bezimiennie się dzieję
we śnie majacząc konkonformizm
za dnia ukryta w oczach myszoskoczka.
wybielona pudrem sypię się w kolejny dzień
wylegam
jakby można było oderwać cokolwiek od niczego
jakby można było siebie wyobrazić.

krótki pisk znad przydeptanej nogawki.
wymyśliła się poczekalnia a w niej krzesło.
za oknem parapet a na nim gołąb.
ktoś tam kiedyś siebie przeczeka.

wydeptuję krawężnik własnych ucieczek
jakby za jego linią stać się miała jasność
wzejść miały oczy które mnie widzą
i odrestaurować mój obraz.

gdzie bym nie weszła utykam
i znajduję własną pochyloną głowę
z tej perspektywy słyszę
jak dużo wokół wszy się mnoży.