odgarniam twoje loki delikatnie
wodzisz wzrokiem za moją dłonią
odbywa się rytualny korowód
najdoskonalszych przeciwieństw i barw
wybacz nie rozumiem tego milczenia
chyba że braknie tchu

przysunę się do twoich oczu
zanim nadejdzie zaproszenie na raut
u Morfeusza wszyscy jednakowi
a jednak każdy śni swoją historię
jakby próbował tworzyć świat od nowa
lecz pętla zamyka się

dookoła bicie bębnów oznajmia koniec
tego z najlepszych światów
nie da się odtworzyć znowu
słychać prośby o ciemną chmurę
z której spadnie deszcz
bo wtedy łatwiej udawać

czekam świtu aby rozwiać twoje obawy

nie trzeba znać się na poezji
żeby napisać wiersz
ale warto być poetą
żeby nikt nie płakał