Ostatni rozdział nie był o walce, nie był relacją
z pól bitewnych, czytałem w nim o pewnej matce,
jak przepraszała świat za siebie.

Za to, że nosi suknie białe, pod farbą skrywa
siwe włosy, do warg ma przyszywany uśmiech,
wszczepione w oczy po dwa złote.

Za to, że nie czuć w niej żałoby, gdy wieczorami
się rozbiera i zapomina o czymś ważnym
wpatrzona w szpital Rydygiera.

Nie wiem co było dla niej ważne, nie przeczytałem
od początku, nie wiem też za co przepraszała,
przecież jej świat się tu nie kończy.