pszenica ukrywała mnie przed wzrokiem dorosłych
ubrana w szum wiatru oznajmiałam ptakom
że do mnie należy ten skrawek głuszy
pamiętam obraz małej dziewczynki podpierającej płot

wolałam być jedną z brakujących sztachet
niż chodzić do szkoły czułam się jak górski kwiat
przesadzony do miejskiego klombu
ciepłą falą rozlewają się wspomnienia
twarze bez imion imiona bez twarzy przepastna głębia

dziś oczy spłowiałe jak dzwonki polne
w jesieni czas wybarwia kolory