widziałam człowieka
był jak boskie stworzenie po recyklingu,
więc nadałam mu imię, aby poczuć, że przynależy
do mnie, bo miał gest szeroki jak chude ramiona,
którymi karmił nienasycone gołębie

i wtedy zrozumiałam,
nie samym chlebem przecież żyją

a on stał, stał i gadał, gadał i sypał, jakby
wierzył, że za chwilę zaczną się uśmiechać

odwróciłam głowę, żeby nie patrzeć
to bolało bardziej niż botoks na ustach, a kiedy już
chciałam, choćby jedno ziarno,
przepadł człowiek, przepadły przejedzone ptaki

z oczami większymi niż nadmuchane wargi
zawiesiłam zdziwienie na sobie