Kiedy mężczyznę starość
do cierpienia zmusza,
o higienę ciała dbałość
wymusza też jego dusza .

Nie dlatego, że ona
ma być wykąpana,
lecz dlatego, że żona
jest zawsze zadbana!

I żeby harmonia stadła
długo jeszcze grała,
wcześnie nie przepadła,
trzeba czystości ciała .

Wtedy też jest łatwiej
siebie wzajem słuchać,
jak to było dawniej
łatwo w nią "zadmuchać".

Poruszać znane klawisze
także ustami i zębami
i szanować słodką ciszę
przed późniejszymi jękami.

Tym właśnie się objawia
harmonia duszy i ciała ,
żeby ta harmonia
zawsze dobrze grała!

I nawet na starość
wieczorem, czy z rana
choć nie używana,
by była wspominana!

A ponieważ stary żyje,
chodzą po nim dreszcze,
to ręką rękę myje,
bo pamięta jeszcze...

Pod prysznicem stoi,
wody nie unika,
bo się żony boi,
więc tylko się pyta.

Czy ona jemu pomoże
wytrzeć się do sucha,
bo on już nie może
wysuszyć nawet ucha.

Stare bowiem kości
jakoś dziwnie trzeszczą,
są bez ruchomości;
wyginać się nie chcą.

Całe szczęście, że żona
jest jeszcze elastyczna
i to dlatego ona
jest nadal śliczna.

Spać mu się zachciewa
po takiej kąpieli,
wówczas jego Ewa
łóżko jemu ścieli.

I tu się już zaczyna
koniec tego wiersza,
jest tego przyczyna;
niestety od wiersza,
znacznie jest szersza!