Przyczynek do dyskusji
z mottem autora:

"żartobliwa powaga,
to najlepsza jest waga".

Zadano zasadnicze pytanie:
co to jest naprawdę poezja?
i odpowiedź jest już na nie:
"to próba opisu koloru bieli",
której nie czepia się korozja;
a piszą ją w Niebie biali Anieli.

Lecz, zawsze złośliwy, czarny stwór,
wynalazł mały prymitywny pryzmat
i już wówczas powstał zaciekły spór;
który, widoczny kolor, ma prymat?

Na to odpowiedź daje mądra fizyka;
"niech odpowiedzi nie daje dyletant",
bo i fizyk tylko bardzo lekko dotyka
pytania;"czy poezja, to tylko poemat"?

A może poezja, to jest ładna tęcza
płynnie zmieniającego się koloru?
a/bo tęczy opinia jest najmędrsza;
"dosyć już jałowego o tym sporu"!

Poezja, by była dobrze odbierana
nie musi być przez poetę napisana;
odbiera poezję ten, który ją czuje
i drukarza do tego nie potrzebuje.

Nie potrzebuje czyjejś recytacji,
by wystarczał mu łyk fascynacji
tym, co zmysłami swoimi odbiera
i umysł swój tym również wspiera.

Nie ważny jest rytm i rym(?); wtedy,
nie jest też ważna liczba zgłosek,
ważny jest odbiór, a nie z/swady;
ważny jest z NIEJ każdy wniosek!

Że bez NIEJ życie jest/bywa nudne,
że nie tylko chleb jest potrzebny,
że wprawdzie rymy są też cudne;
ale też JEJ SENS(!), nawet zgrzebny!

Może to być też druk z wersami,
może to być zapis cały" białym";
to ONI, czytelnicy, decydują sami,
co czyni JEJ efekt... wspaniałym!

A jeśli druku dla NIEJ nie trzeba,
nie ma wówczas żadnego testu,
nie trzeba wtedy też pretekstu,
czyli arbitra, od JEJ podtekstu!

Nie powinna być jedynie zagadką
w czasie JEJ przesłania wyjawiania,
jeśli już, to zmyślną zabaweczką,
dla psychiki NASZEJ rozluźniania.

I żeby wilk z przysłowia był syty,
a owieczka też cała i nadal biała,
to sens JEJ, jeden, ale należyty
jest : będzie zawsze WSPANIAŁA!

Bo nad tym wszystkim panuje
prawie nieskończoność gustów;
ONA jednak każdemu dopasuje
coś, z danych NAM "dopustów".

...lub inaczej zapisana prawda...

A nad tym, przede wszystkim,
igrają różne, też dziwne, gusta;
jednak zbiornica, w NAS, poezji,
nigdy nie okaże się za pusta.

I na koniec:

W NAS, zjadaczach, którzy JĄ czują
i JEJ codziennie (tak!) potrzebują,
jak koń swego pożywnego sianka,
że idą do "stodoły"już od poranka.
-------------------
01 września 2016 r.(przed wschodem słońca)