Co powiedziałby o mnie własny wizerunek
zapytany w każdym z odcinków postnatalnego okresu.

Śpiące ciało noworodka w ramionach mojej matki
spośród nas wszystkich jest najbardziej usprawiedliwione z ciężaru dojmującej ciszy.

W chmurze domysłu kłębią się jedynie przytłaczające lęki.
Możesz im przypisać dowolny kształt i każdy będzie prawdziwy.
Milczy również ten, który mógłby powiedzieć najwięcej.

Umysł matematyczny, nauczył się liczyć na siebie.
Usta zacisnął w kreskę i zaciął się przy goleniu,
od razu wszczęto proces zasklepiana rany.
Bierz przykład z tkanki. To prawdziwy bóg wybaczania.
Czy moje relacje na linii syn - ojciec dotknęła hemofilia?

Puchnie zarys kogoś przygarbionego,
kto mógłby udzielić odpowiedzi,
więc w nim położyliśmy nadzieję
i czekamy z sercem niespokojnie tłukącym w piersi.

Puchną szczątki słów w zarysie ust.
Właśnie patrzysz na odwrotność procesu rozkładu.