twoje nieoswojone stopy
z nabożności
przymilają się
do mojego intymnego oddechu

kilka skradzionych haustów
uprzejma buńczuczność
malowniczych zakątków czyśćca
uwiera w węzły
światła

jesteśmy żeby kilka losów
zespoił (bez)bolesny rozum
idee sypiące się spomiędzy
traw o które nikt już nie dba
obolałych od ściskanych
pod powiekami

obojgu zamarzły
wydarte konstelacjom
archipelagi
przystrzyżone i przecięte
na pół

najłagodniejsze jest oczekiwanie
na ten jeden jedyny przedział
przeludniony
po ostatni akord

postradane naprędce zmysły
na złość trotuarom
przytłoczonym połaciami
kroków i ich mogił