1 lutego 1829 roku

Przyjazd do Warszawy.
Miasto zda się być szare, brzydkie
mniej wież kościołów aniżeli w Wilnie,
zima tutaj łaskawsza, nizinny klimat.
Nie ma jak w Krzemieńcu.
Byle do wiosny. Tęsknię do Ludwiki.
Muszę napisać list do mamy.

30 marca 1829 roku

Zaczynam aplikacyję w Komisyji Rządowey Przychodów y Skarbu.
Dobre to na początek.
Prawie codziennie widzę jak brat cara Książę Konstanty
ustawia wojsko na placu przy Belwederze,
głośno po rosyjsku krzyczy komendy
i każe ćwiczyć musztrę,
ponoć mówią, chce się swej żonie Joannie przypodobać.
(pomyśleć, że hrabianka Grudzińska
ongiś kochała się w majorze Walerianie Łukasińskim!)
Strach wyjść na ulicę,roi się od szpicli i donosicieli.
Łazienki teraz osypane śniegiem, co chwila się topi,
nabrałem chęci na spacer, brodzę błotnistą alejką .
Znowu ochlapałem sobie spodnie, szybko
przywołuję fiakra, jadę dorożką na ulicę Długą.


4 września 1830 roku.

Dzisiaj moje 21 urodziny.
Urzęduję w Warszawskiej hipotece,
zostanę jak dobrze pójdzie sędzią hipotecznym.
Już dokonuję wpisów pod okiem pisarza,
podoba mu się moje pismo, do działu IV
księgi hipotecznej dóbr Natolin
zaprojektowałem treść obciążeń na rzecz Skarbu Królestwa
hipoteką w kwocie ćwierć miliona złotych
(napiszę wtedy: miljona) zgodnie z ustawą z 1818 roku
o pierwiastkowaniu dóbr ziemskich i hipotece.
Przywieźli właśnie czerpany papier z Jeziornej
zawierający wodne znaki z moim herbem Leliwa,
nie wytrzymałem, jeden arkusz wyniosłem ukradkowo.
W wolnej chwili układam wierszem powieść poetycką,
mam opory, bom pod Byrona napisał
i nieco zawstydzony wydać zamierzam tutaj w Warszawie.
Dam jej tytuł: Hugo.
Ludwika nic nie pisze. Zapomniała.

9 stycznia 1831 roku

Byłem u księcia Adama Czartoryskiego.
Będę pracował w Biurze Dyplomatycznym.
Insurekcja trwa.
Księżna Łowicka zmarła kilka miesięcy temu
kto wie gdyby żyła, nie wpłynęłaby na tego szaleńca?
Muszę zmienić piasek w klepsydrze,
zakupić więcej gęsich piór,
sprawdzić czy nie kończą się zapasy inkaustu.
Ludwika się nie odzywa.

8 marca 1831 roku

Wyjeżdżam do Londynu.
Z misją od księcia Adama.
Nie wiem czy wrócę.
Ludwika milczy.

Postscriptum
Upalny dzień. Poci się, nie przeczuwając
iż będzie potrzebował na zmianę kołnierzyków
wypieszczonych haftem Richelieu rękoma Salomei
(nitka jak w srebrnym śnie).
Brzękną mu kiedyś srebrne luidory
dobrze zainwestowane na paryskiej giełdzie
(kolej Lyońska będzie dawać profit).
Ot, drobina hazardu
nieobca panu z Krzemieńca rodem.

Kołnierzyk musi być trendy
(potem takie kołnierzyki
a la Słowacki wrócą do łask
by popaść znowu w zapomnienie)

Ludwika wyjedzie do Turcji,
wyjdzie za mąż za Michała Czajkowskiego (Sadyka Paszę).
Przejdzie na islam
umrze w 1866 roku, spocznie na cmentarzu
w Adampolu.

Juliusz wróci do Polski po latach równy królom.