szkli się spłukany deszczem asfalt.
szprychy połyskują w słońcu, śpiewają niby lira.
przelatuję nad paleolitową rysą w skorupie jezdni.

niebieskie, czerwone strzelają krótkimi treściwymi epigramatami
na część kandydata, po drugiej stronie rozgrywa się pełna kuszących
obietnic kampania w interesie piwa żubr. obok wzniosłe maksymy

zaczerpnięte jakby z isokratesa o zdrowych lśniących
zębach, których porcelanowy połysk zapewnia pasta marki
signal o smaku fiołkowym, ręczy świeżość ostatniego oddechu.

płynę cicho, kołysząc się łagodnie na falach wzbierającego
przypływu. monotonny stukot mijanych silników. senność
minęła, rychły chłód wieje koło nosa.