Gdzieś bywa zieleń, w rzekach woda świeża,
ale nie tutaj. W takim śpiącym mieście
wąskie uliczki wolno wiatr przemierza
i tylko czasem deska w płocie westchnie.


Siedząc na ławce można siebie słuchać,
patrzeć na liście ostów tak zetlałe,
że przy dotknięciu pryska chmura sucha,
biała jak niebo, zawsze nazbyt białe.


Mirażem cienia mamią suche drzewa,
zwid psa pogania niewidoczne ptaki.
W takim miasteczku żaden nie zaśpiewa
i wiatr się czołga anemiczny jakiś.


Nikt nie zagląda przy takiej pogodzie
w szare zaułki wyjaśnione żarem,
w szczerbate mury wyczuwane smrodem,
pożółkłe łąki za zamkniętym barem.


Tak niedaleko. Tam piaszczyste wzgórza,
gdzie się wychyla tylko niebo lniane,
słychać pomruki, jak waruje burza
i huk pociągu, który tu nie stanie.