między nami
rozdzierający się ranek
w przeraźliwy skowyt

nad nią dwóch
a ona pomiędzy
nawet nie przebiera nogami

bladość i róż
skóry na śniegu
stoi i kwiczy jak zwierzę

na środku
płaskim jak patelnia
podwórzu
ręka mężczyzny w szarej kurtce
śpieszy z pomocą
sile głosu

dramat to
nie trafić za pierwszym razem

długo nie wracam do okna
odkąd stało się
chyba

cicho
dom wewnątrz pozwala
zapomnieć

za płotem czyszczą łeb
coraz bliżej święta