tylko zimno tak tchnie że brakuje powietrza
w języku migowym zamienia się mowę w ciało


rozmija się poranna kawa ze snem staję na rękach i klaszczę
do taktu raz dwa omijam kręgosłup postawione stop i jadę

cisza bywa krzycząca a w hałasie nieraz można spać szumieć
za jesiennymi liśćmi zabawiać ziemię kłócić się ze sobą nieść
zgiełk wielkich małych światów można próbować zwalczyć czas

przebiec przeszłość po ramionach dni i w rękach ciągnąć życie
najlepiej związać kokardy na ustach oddychać na zmianę wdech
wydech nie mówi się na dzień dobry zły a nieraz podnosi się oczy

widać wszystko to my usiani po kątach dnia rozrzucone słowa w piach