odkąd pamiętam była z nami
ciemna stajenka rozjaśniona
matczyną troską i czułością
pyzate buzie - zza ramienia
adorowały dzieciątko

co wieczór klękaliśmy do modlitwy
mającej moc oddalać burze
marzyłam - że skieruje na mnie
swój wzrok i osłoni rąbkiem
siano w żłobie pachniało swojsko

długo pozostawała anonimową
reprodukcją z ziem odzyskanych
aż znalazłam ją w drezdeńskim
muzeum - myśl zbiegła się
z chwilą - jakże szczęśliwą

po latach - nie wiem kiedy
spłowiały kolory szat
i ucichły anielskie głosy
od nadmiaru światła - coraz ciemniej