ona zawsze jest między, zawsze w szczelinach


jakby lód, który łamaliśmy, rozchylał się jak uda,
wciągał ją, zakleszczał w sobie. Dawniej,
kiedy budowaliśmy nasze światy, mogłem rzucać się
na ratunek. Wtedy jeszcze wołała, gryzła

wargi jak mała dziewczynka, żeby nie płakać,
wyciągałem ją mokrą, naznaczoną palcami
topielców, sine kreski na łydkach, rozorane plecy,
wczepiała się we mnie, jakbym był słupem ze stali,
oknem, przez które nie widać ich twarzy.

Zasypywaliśmy rany ziemią i kochaliśmy się na ciągle
świeżych. Później światy zajęły całe pokoje. Więc:
drętwieją mi ręce. Jest zimno, coraz ciemniej. Za godzinę
zamknie się nad nią lód.